Refleksję o autorce „Ksiąg Jakubowych” zacznę przewrotnie, ponieważ na początku zacytuję Ernesta Bryla, który stwierdził:

„Polacy hołdują często zaściankowym ideałom cnót parafialno- religijnych i współczesnemu sarmatyzmowi w którym wyraża się kompleks niższości wobec Europy”.

Te mocne słowa oddają rzeczywistość w której żyje nasz kraj. Jedni z nas akceptują taki świat i procesy zachodzące w kraju, a inni dystansują się i nie akceptują zachodzących zmian. Do tej drugiej grupy należy niewątpliwie Olga Tokarczuk- kobieta dobrze wykształcona, utalentowana, ceniona i wyróżniona. Nasza laureatka Nagrody Nobla po prostu jest apolityczna i dystansuje się do zmian zachodzących w kraju. Robi to z godnością i dużą odwagą, ponieważ nie ma kompleksów, jest otwarta na świat oraz ludzi i dlatego krytycy podkreślają europejskość jej myślenia.

Na pewno jest Europejką godną szacunku, bo jej dokonania artystyczne są znane i doceniane w kilkunastu krajach świata. Gdy uczestnicząc w spotkaniu DKK, oglądałyśmy reportaż z uroczystości wręczenia Oldze Tokarczuk Nagrody Nobla, czułyśmy dumę i szczęście, że  nasza krajanka tak pięknie i godnie reprezentuje naszą Ojczyznę. W tym momencie chyba większość z nas myślała o tym, że  autorka „Opowieści bizarnych” to najlepsza ambasadorka polskiej kultury. Literatura współczesna w wydaniu Olgi Tokarczuk jest ambitna i cechuje ją uniwersalizm oznaczający fakt, że problemy o których mówi artystka dotyczą nie społeczeństw lokalnych nie grup etnicznych i nie narodowości, lecz wszystkich mieszkańców ziemi. Takimi globalnymi problemami jest bieda, zło, nietolerancja, cierpienie, niszczenie środowiska.

Nagłośnienie tych problemów w literaturze współczesnej pozwala wierzyć, że normą życia w świecie zwanym „globalną wioską” stanie się dobro, które emanuje z twórczości Olgi Tokarczuk.

Jestem bardzo zadowolona i dumna ze spotkania klubowiczek, które odbyło się 24 lutego 2020 r. Ta słodka ostatkowa impreza dała rozkosz naszym kubkom smakowym, a wizualizacja wręczenia Nagrody Nobla podbudowała naszą dumę narodową, bo widok eleganckiej, atrakcyjnej Polki uhonorowanej przez Szwedzką Akademię Nauk był budujący, a dyskusja na temat twórczości literatki podbudowała nasze ego, bo okazuje się, że umiemy pochylić się nad sztuką trudną i nie boimy się wyzwań intelektualnych.

Dyskusja była ożywiona i doprowadziła do tego, że godziłyśmy się, że Olga Tokarczuk zaspakaja głód piękna u profesjonalistów, ale dla przeciętnego czytelnika jej proza jest trudna. Czytając Olgę Tokarczuk traktujmy ją jak nasze dobro narodowe i starajmy się zrozumieć na czym polega europejskość myślenia i uniwersalizm treści zawarty w tekstach Olgi Tokarczuk.

Recenzję napisała Anna Z.