Czytając „Wielką samotność”, miałam świadomość, że poznaję pięknie napisany utwór epicki. Gdy zanurzyłam się w treść, urzekli mnie wspaniali bohaterowie i miejsce, w którym toczy się akcja powieści.

Moja wyobraźnię zawładnęła skuta lodem, targana wiatrami i porażająca mrozem Alaska. Opisy stworzone przez Kristinę Hannach rozbudzają wyobraźnię czytelnika i sprawiają, że czytający utożsamia się z bohaterami mieszkającymi na biegunie zimna spowitym wieczną ciemnością i zamarzniętym śniegiem. Lodowa samotnia staje się na długie miesiące więzieniem dla mężczyzny, który po traumatycznych przeżyciach jest rozchwiany emocjonalnie i znęca się nad żoną oraz nastoletnią córką.

W miarę rozwoju akcji rosną emocje czytelnika, który potępia przemoc fizyczną mężczyzny i niepokoi się o los dręczonej żony oraz wrażliwej i bezbronnej Leni. Konsekwencją braku właściwych relacji między małżonkami jest tragedia rodzinna, która kładzie się cieniem na dalszych losach matki i córki.

Mroczna rodzinna tajemnica na zawsze zmieni życie kobiet, które będą szukały szansy na nową i lepszą przyszłość. Ich los czytelnik śledzi z zapartym tchem, bo narratorka udowadnia, że siłą napędową bohaterek jest strach, który zmusza do ucieczki, wstyd który zmusza do milczenia i gniew, który potrzebuje ujścia.

Wzruszająca i ekscytująca opowieść o dalszych losach kobiet zawiera także prawdę o wielkiej samotności, która generuje cierpienia, strach i tęsknotę. Ważnym elementem kompozycyjnym „Wielkiej samotności” jest rozwiązanie akcji zawierającej mądre i piękne przesłanie. Żegnając bohaterki, które odnalazły spokój i sens życia, przekonały się, że ich kręte życiowe ścieżki wyprostowały się, a problemy egzystencjalne złagodziła piękna spełniona miłość. Po lekturze „Wielkiej samotności” nasunęła mi się refleksja o tym, że Anna Kamieńska postrzega sztukę jak „ciepły wiatr od którego śniegi topnieją”.

Cytuję to stwierdzenie, ponieważ w całej rozciągłości jest adekwatne do „Wielkiej samotności”. Czytając ten utwór, zapominamy o prozie własnego życia, ponieważ tekst zawiera pozytywne przesłanie zachęcające do omijania przeszłości i rozwiązywania problemów.

Warto więc sięgnąć do prozy Kristin Hannach, bo jej książka „Wielka samotność” jest mądra, piękna i wzruszająca.

Recenzję napisała Anna Z.